Gestolen momentjes van rust:
- paardebloemen op het mooiste plekje Gent
- een bankje tegen een heerlijk warme muur
- voor het eerst terug sandalen aan
- een boek, één dat goed lijkt te worden. Goed voor op schoot te houden, want de letters vinden maar moeizaam een weg naar mijn hoofd.
- nog een stukje piano, verre van perfect, maar dat geeft niet.
Ik heb iets heel, heel ergs gedaan in het weekend (OK, geen strafbare feiten voor wie daaraan zou twijfelen).
(Ik had geschreven wat, maar dat voelt niet goed. Te openbaar, dit medium. Te algemeen. Als iets op iemand zijn bord gooien en die moet er zijn plan dan maar mee trekken.)
Maar goed, ik was heel agressief op alles en iedereen, mezelf op de eerste plaats, en wou verdwijnen naar Pluto.
Pluto bleek te ver. En ik wil daar niet zijn, eigenlijk. Dus sinds gisteren probeer ik mezelf weer in de ogen te kijken en het leven aan te gaan. Met spijt, heel veel spijt om wat ik gedaan heb. Met het verlangen om alles ongedaan te kunnen maken (wat niet kan), om wakker te worden uit wat een nachtmerrie lijkt (maar realiteit is). En met de wetenschap dat ik nooit of te nimmer nog luister naar mijn vernietigende blik over mezelf. Luisteren naar een blik... klopt niet... Ik weet het, "Zoet" de mascotte diende daar al voor. Die ligt sinds vrijdag ondertussen kapot geknipt in een vuilbak ergens te lande. Maar ik hoef geen mascotte meer. Ik voel het binnenin nu.
Pfff... toch wel raar dat bloggen. Alsof je de volgers kent, iets wil delen. En tegelijk zo openbaar en afstandelijk. Dus ik weet eigenlijk niet goed wat ik met dit bericht wil. Versturen maar? Risico nemen?
(Ik wil toch risico op misvattingen vermijden: ik ben OK! Ik merkte bij vorige berichten dat mijn woorden soms erger overkomen dan ik voel.)
O ja, Veloma is weerom van Fabrizio Paterlini, één van mijn favorieten voor de moment.
Dan is het nu tijd voor een hapje en nadien wordt de naaimachine weer bovengehaald.
Blij dat jullie er zijn! Dankjewel!